ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಆ ಮುದ್ದಾದ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರೇ ಜಾನಕಿ..!

ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು ಆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಚೂಡಿದಾರದಲ್ಲಿ. ಹೇಯ್ ಅದು ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಈ ಬಳೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವಳ ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಉಲ್ಲಾಸದಿಂದ ಬಳೆಗಳನ್ನು ಆರಿಸುತ್ತಾ ಇದ್ದಳು. ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅವಳ ಮುದ್ದಾದ ನಗು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟೆ. ಅಂತು ಇಂತೂ ಸಿದ್ದಪ್ಪಜ್ಜನ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಗೆ ಮುದ್ದಾದ ಸೊಸೆ ಸಿಕ್ಕಳು ಅಂದುಕೊಂಡು ಹೇಗಾದ್ರು ಮಾಡಿ ಇವಳನ್ನು ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ.

ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಇಲ್ಲೇ ಇರು ಶ್ವೇತಳಿಗೆ ಬಳೆ ಕೊಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಶ್ವೇತಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಳೆ ಅಂಗಡಿ ಹತ್ತಿರ ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ನಾನು ಬರುತ್ತೇನೆ ಇರೋ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೇಳಿಸಿಯೂ ಕೇಳಿಸದ ತರಹ ನಟಿಸಿ ಬಳೆ ಅಂಗಡಿ ಹತ್ತಿರ ಬೇಗ ಬೇಗ ಹೊರಟೆ. ಆ ಮುದ್ದಾದ ಹುಡುಗಿಯ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎದೆಯ ಬಡಿತ ಜೋರಾಗತೊಡಗಿತು. ಗಟ್ಟಿ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡೆ.ಬಳೆಗಳನ್ನು ಆರಿಸುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಕಡೆ ಕದ್ದು ಕದ್ದು ನೋಡತೊಡಗಿದೆ. ದೂರದಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ಎಷ್ಟು ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳೋ ಅದರ ಎರಡರಷ್ಟು ಮುದ್ದಾಗಿ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು.ಲೋ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ನನಗೆ ಬಳೆ ಆರಿಸು ಅಂತ ಶ್ವೇತ ಬೈಯ್ಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬಳೆ ಆರಿಸುತ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ. ಅದು ಹೆಂಗ್ ಆರಿಸಬೇಕು ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಬರಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹೋದರೆ ನಮ್ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಜಾಲಾಡಿಬಿಡ್ತಾಳೆ.ಹೆಂಗಪ್ಪ ಆರಿಸೋದು ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇರುವಾಗ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಉಪಾಯ ಹೊಳೆಯಿತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಆ ಮುದ್ದಾದ ಹುಡುಗಿಯ ಸಹಾಯ ಕೇಳಿದರೆ ಒಂದೇ ಕಲ್ಲಲ್ಲಿ ಎರಡು ಹಕ್ಕಿ ಹೊಡೆಯಬಹುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದೆ. ಅಂದುಕೊಂಡ ಹಾಗೆ ಹಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ತೀರಾ ಅಂತ ಹೇಳೇಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದಳು. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅವಳ ಮುದ್ದಾದ ಮುಖವನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಿದೆ. ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆ ಮುದ್ದಾದ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದಾಗ ಲೋ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಬಳೆ ಕೊಡ್ಸೋ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಕೋತಿಮರಿ ಶ್ವೇತ ನನ್ನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದಳು. ಹಾ ಸರಿ ಅಂತ ಆ ಮುದ್ದಾದ ಹುಡುಗಿಯ ಕಡೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಳೆ ಆರಿಸೋಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತೀರಾ ಅಂತ ಮತ್ತೇ ಕೇಳಿದೆ. ಹೂ ಸರಿ ಅಂತ ಅವಳು ಶ್ವೇತಳಿಗೆ ಬಳೆ ಆರಿಸೋಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದಳು.